Το Νόημα 25ης Μαρτίου 1821

                                                       

                               Το Νόημα της 25^ης Μαρτίου 1821

  Επανάσταση του 21, τι είναι επανάσταση; Η λέξη προέρχεται  από το ρήμα επανίστημι (επί+ανα+ίστημι) σημαίνει ανεγείρομαι, ξεσηκώνομαι, αλλάζω ριζικά τα κακώς κείμενα, σημαίνει σπάσιμο των δεσμών, κατάργηση της δουλείας.

   Υπενθυμίζει στις νεότερες γενιές, τις ηρωικές πράξεις και θυσίες του λαού μας, αποτελώντας βασικό στοιχείο αυτογνωσίας των Ελλήνων, για το παρελθόν και την Ιστορία τουςž. Στοιχείο αυτοσυνείδησης, Ελευθερίας, Δημοκρατίας, Παιδείας, λέξεων με περιεχόμενο ονειρικό, με νόημα βαρύ, με παρελθόν, παρόν και μέλλον, λέξεων γεμάτων ουσίας και ζωής.

  Οδηγεί σε φωτεινούς δρόμους. Γιατί σε μια εποχή, όπως τη σημερινή που χαρακτηρίζεται από κρίση  αξιών, αρχών και ιδανικών η επέτειος της 25^ης Μαρτίου 1821 διδάσκει, το μεγαλείο της θυσίας για το κοινό συμφέρον, την πίστη σε ένα ανώτερο σκοπό, την φιλοπατρία, την υπέρβαση του εαυτού και τον ηρωισμό.
   Η πολιτική αξία της.μέγιστη. Γιατί δεν αρκεί ένας μεγάλος λαός για τις μεγάλες πράξεις. Απαιτούνται ηγέτες. Απαιτείται πολιτική βούληση. Χρειάζεται ηθική και πνευματική προετοιμασία (βάση της πολιτικής) για την κατάκτηση των στόχων, αρετή (πυρήνας της πολιτικής) για την εφαρμογή αξιών, την επίτευξη της ευδαιμονίας των πολιτών.

   Λείπει από τη ζωή μας το ευγενικό, το αισθητικό, το πνευματικό, το λογικό. Η ψυχή γυμνώθηκε, λεηλατήθηκε, ποδοπατήθηκε..............................

«Φώς και πάλι Φώς η ψυχή που μάχεται»…….Ο. Ελύτης

«Διά όλα αυτά γράφω εδώ,....διά να χρησιμεύουν αυτά όλα εις τους μεταγενεστέρους και να μάθουν να θυσιάζουν διά την πατρίδα τους και θρησκεία τους περισσότερη Αρετή....Χωρίς Αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν….......Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς,... Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ»........Γ. Μακρυγιάννης

  «Tο χάραμα επήρα
Tου Ήλιου το δρόμο,
Kρεμώντας τη λύρα
Tη δίκαιη στον ώμο,
Kι’ απ’ όπου χαράζει
Ώς όπου βυθά,
Tα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι»

.............................................................Δ.Σολωμός

   Aκριβώς για να μην μένουμε στη θεωρία, πρέπει να ανακτήσουμε τις αξίες, τις αρχές παιδείας και δημοκρατίας που γέννησε αυτός ο τόπος και να τις εφαρμόσουμε στην πράξη στη γειτονιά, στη δουλειά, στο σχολιό, στο χωριό, στην πόλη, σε κάθε μέρος, να παλέψουμε με όπλα τις αξίες αυτές, κατά της μεγαλομανίας, της απληστίας, της ανομίας, της συναλλαγής, της διαφθοράς, της βίας, της κακότητας, του φθόνου......Έχουμε βάλει στη ζωή μας προτεραιότητα τα υλικά αγαθά τα οικόπεδα, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα,.....πρέπει να βάλουμε τις ανθρώπινες σχέσεις.

   Απαιτείται να αλλάξουμε λοιπόν σκέψεις και συμπεριφορές, να επαναφέρουμε στη ζωή σαν κέντρο τον Άνθρωπο και σαν σκοπό το συλλογικό συμφέρον. Χρειάζεται να μεταδώσουμε και να μεταγγίσουμε με τις σκέψεις μας, τις πράξεις μας, Παιδεία-Δημοκρατία. Να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στη μετριότητα, το ολίγον, τη μικροπρέπεια, την ασχήμια, την έπαρση.

    Μόνο με συνειδητοποίηση του Είναι μας, της λέξης Ελευθερία που σημαίνει απαλλαγή από τον εγωϊσμό, το ψέμα, την ασέβεια την αδικία, τη φιλοπλουτία, την ιδιοτέλεια, θα τιμήσουμε όλους Αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελευθερία. Έχουμε Καθήκον, έχουμε Χρέος απέναντι στη χώρα, απέναντι στα παιδιά μας, απέναντι στον κόσμο όλο, να δράσουμε να πράξουμε.

                        

  

Πολιτεύματα Αριστοτέλης ( Πολιτικά)

        ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΑ

                          Αριστοτέλης Πολιτικά 1279a22–1279b10

"Φανερὸν τοίνυν ὡς ὅσαι μὲν πολιτεῖαι τὸ κοινῇ συμφέρον σκοποῦσιν, αὗται μὲν ὀρθαὶ τυγχάνουσιν οὖσαι κατὰ τὸ ἁπλῶς δίκαιον, ὅσαι δὲ τὸ σφέτερον μόνον τῶν ἀρχόντων, ἡμαρτημέναι πᾶσαι καὶ παρεκβάσεις τῶν ὀρθῶν πολιτειῶν: δεσποτικαὶ γάρ, ἡ δὲ πόλις κοινωνία τῶν ἐλευθέρων ἐστίν.

Διωρισμένων δὲ τούτων ἐχόμενόν ἐστι τὰς πολιτείας ἐπισκέψασθαι, πόσαι τὸν ἀριθμὸν καὶ τίνες εἰσί, καὶ πρῶτον τὰς ὀρθὰς αὐτῶν: καὶ γὰρ αἱ παρεκβάσεις ἔσονται φανεραὶ τούτων διορισθεισῶν".....................

«Είναι φανερό ότι όσα πολιτεύματα έχουν στόχο το κοινό συμφέρον, αυτά ορθά λέγονται κατά το απλό δίκαιο, όσα δε έχουν στόχο το συμφέρον των αρχόντων μόνο, είναι αμαρτωλά και παρεκτροπές των ορθών πολιτευμάτων: δηλαδή αυταρχικά, η δε πόλη είναι κοινωνία των ελευθέρων πολιτών.

     Ακριβώς δε προσδιορίζονται αυτά, ακολουθεί το θέμα για έρευνα που αφορά στα πολιτεύματα, πόσα στον αριθμό και ποία στη φύση είναι, και κατά πρώτον τα ορθά από αυτά· γιατί οι παρεκτροπές θα παρουσιαστούν  ακριβώς από αυτό τον προσδιορισμό  των ορθών πολιτευμάτων.  

   Αφού λοιπόν «πολιτεία» και «πολίτευμα» είναι ταυτόσημα, το πολίτευμα δε είναι η  εξουσία που κυριαρχεί στις πόλεις, κατ’ ανάγκη δε αυτή η εξουσία που κυριαρχεί εκπροσωπείται ή από τον ένα ή από τους λίγους ή από τους πολλούς, όταν μεν ο ένας ή οι λίγοι ή οι πολλοί διοικούν για το κοινό συμφέρον, κατ' ανάγκη  τα πολιτεύματα αυτά είναι ορθά, τα δε πολιτεύματα, στα οποία η διοίκηση αποβλέπει στο ατομικό συμφέρον ή του ενός ή των λίγων ή των πολλών, είναι παρεκτροπές. Γιατί το θέμα έχει ως εξής: ή δεν είναι πολίτες αυτοί που μετέχουν της διοίκησης, ή είναι οπότε πρέπει να εργάζονται για το κοινό συμφέρον. Ονομάζουμε δε συνήθως τη μοναρχία μεν που έχει στόχο το κοινό συμφέρον β α σ ι λ ε ί α , τη διοίκηση δε των λίγων, που είναι όμως περισσότεροι από τον ένα, α ρ ι σ τ ο κ ρ α τ ί α  (ή για το ότι διοικούν οι άριστοι ή για το ότι διοικούν για το καλό της πόλης), όταν δε οι πολλοί [οι πολίτες] ασκούν την εξουσία και μάλιστα για το κοινό συμφέρον, ονομάζουμε το πολίτευμα με το κοινό όνομα όλων των πολιτευμάτων,

π ο λ ι τ ε ί α. (Και το ερώτημα είναι εύλογο γιατί η διαφορά είναι, ένας μόνος ή οι λίγοι μπορεί να είναι καλύτεροι από τους άλλους στην αρετή, δύσκολο όμως οι πολλοί να μετέχουν στον ίδιο βαθμό σε κάθε είδος αρετής, εκτός από την πολεμική, διότι αυτή είναι που ταιριάζει πολύ στο πλήθος. Για το λόγο ακριβώς αυτό, τον  κυρίαρχο ρόλο στην πολιτεία αυτή έχει η τάξη των πολεμιστών και έτσι στα αξιώματα εδώ μετέχουν μόνο αυτοί που έχουν το δικαίωμα να φέρουν τα όπλα. Παρεκτροπές δε των πολιτευμάτων που αναφέραμε είναι, της βασιλείας μεν  η τυραννίδα, της αριστοκρατίας δε η ολιγαρχία, της δε πολιτείας η δημοκρατία· διότι η μεν τυραννίδα είναι μοναρχία προς το συμφέρον του τυράννου, η ολιγαρχία προς το συμφέρον των πλουσίων, η δε δημοκρατία προς το συμφέρον των φτωχών [πολλών], ουδεμία δε από αυτές για το κοινό συμφέρον».

   Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα του κειμένου του Αριστοτέλη βλέπουμε ότι χωρίζει τα πολιτεύματα σε ορθά και παρεκτροπές με κύριο κριτήριο το συλλογικό συμφέρον. Όταν στόχος είναι το κοινό συμφέρον η μοναρχία ονομάζεται βασιλεία η διοίκηση των λίγων αριστοκρατία και η διοίκηση των πολλών (του λαού) πολιτεία, αυτά είναι τα ορθά πολιτεύματα…. Όταν στόχος δεν είναι  το συλλογικό καλό τότε έχουμε παρεκτροπές όπως την τυραννίδα, την ολιγαρχία, τη «δημοκρατία».