Φαίδων 1 (Ψυχή-σώμα) Πλατωνας

                          Σκέψεις Φιλοσόφου περί ψυχής-σώματος

…… Ηγούμεθά τι τον θάνατον είναι;

   Πανύ γε, έφη υπολαβών ο Σιμμίας.

   Άρα μη άλλο τι ήν την της ψυχής από του σώματος απαλλαγήν; 

.............νομίζουμε λοιπόν πώς ο θάνατος είναι κάτι; ( Σωκράτης)

  Βεβαιότατα είπε ο Σιμμίας.

Άρα είναι κάτι διαφορετικό από την απαλλαγή της ψυχής από το σώμα; Και μήπως θάνατος δεν είναι να χωριστεί το σώμα από την ψυχή και αφού απαλλαγεί από αυτήν να είναι αυτόνομο και η ψυχή να υπάρχει χωριστά αυτόνομα, αφού απαλλαγεί από το σώμα; Άρα είναι κάτι άλλο ο θάνατος; ή αυτό;  (Σωκράτης)

   Όχι, αυτό ακριβώς, είπε. (Σιμμίας)

Σκέψου λοιπόν ω αγαθέ αν θα συμμεριστείς και εσύ αυτά που λέω. Γιατί από αυτά νομίζω θα παραπέρα στα θέματα που εξετάζουμε. Σου φαίνεται ότι είναι γνώρισμα ανθρώπου φιλοσόφου να ασχολείται  με τις ηδονές όπως τις αποκαλούν, όπως για παράδειγμα τα φαγητά και τα ποτά;    (Σωκράτης)

   Κάθε άλλο, Σωκράτη, είπε ο Σιμμίας

Και με τις ηδονές τις ερωτικές; (Σωκράτης)

   Σίγουρα όχι.

Και τις υπόλοιπες φροντίδες του σώματος; Νομίζεις ότι τις λογαριάζει ένας τέτοιος άνθρωπος; Όπως για παράδειγμα την απόκτηση εκλεκτών φορεμάτων και υποδημάτων και τους άλλους καλλωπισμούς σχετικά με το σώμα, σε ποιο από τα δύο δίνει αξία η όχι, καθ’ όσον δεν είναι αναγκασμένος να συμμετέχει σε αυτά;

   Μου φαίνεται ότι δεν τους δίνει αξία, αυτός που πραγματικά είναι φιλόσοφος.   (Σιμμίας)

Λοιπόν πιστεύεις γενικά, είπε, ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δεν ασχολείται με το σώμα, αλλά στο βαθμό που μπορεί έχει απομακρυνθεί από αυτό και έχει στραφεί στην ψυχή; (Σωκράτης)

   Έτσι πιστεύω.

Επομένως, πρώτα απ’ όλα σε παρόμοια πράγματα δεν είναι που φαίνεται ο φιλόσοφος, ο οποίος θέλει να αποδεσμεύσει την ψυχή από την επικοινωνία με το σώμα, τελείως διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους; (Σωκράτης)

   Προφανώς Σωκράτη.

Και θεωρούν πολλοί άνθρωποι, Σιμμία, ότι εκείνος που δεν αισθάνεται καμία ευχαρίστηση με τέτοιου είδους απολαύσεις και δεν παίρνει μέρος  σε αυτές  δεν είναι άξιος να ζεί, αλλά αντίθετα τείνει και πλησιάζει προς τον θάνατο αυτός που δεν φροντίζει για τις απολαύσεις που τις αποκτάμε μέσω του σώματος. (Σωκράτης)

    Αυτά που λές είναι απόλυτα αληθινά. (Σιμμίας)  

    Και ποια είναι η γνώμη σου για την απόκτηση της φρόνησης; Είναι το σώμα εμπόδιο ή όχι, αν κάποιος στην αναζήτησή της το συμπεριλάβει συνεργάτη; Η όραση και η ακοή παρέχουν ένα μέρος της αλήθειας στους ανθρώπους, ή στην πραγματικότητα συμβαίνει  κάτι παρόμοιο με αυτά που λένε οι ποιητές, ότι δηλαδή τίποτα δεν ακούμε με ακρίβεια ούτε βλέπουμε; Και όμως αν αυτές οι αισθήσεις δεν είναι ακριβείς και σαφείς, φαντάσου οι άλλες. Γιατί όλες είναι κατώτερες από αυτές. Ή μήπως δεν σου φαίνονται; (Σωκράτης) 

   Ασφαλώς είπε.  (Σιμμίας)

Εκκλησία τι σημαίνει

             

                                                     Εκκλησία

   Εκκλησία δεν σημαίνει κτήριο συγκέντρωσης πιστών, δεν σημαίνει ατελείωτες τελετουργίες, δεν σημαίνει εγκλωβισμό σε πεποιθήσεις σε προκαταλήψεις, σε δοξασίες και δόγματα.

   Χρόνια πολλά πίσω ο Σόλωνας θεσμοθέτησε την Εκκλησία του δήμου, τη συνάθροιση των πολιτών για να συζητηθεί το θέμα, να αναδειχθεί το πρόβλημα, να μεταδοθεί η γνώση, να αληθεύσει, να ληφθεί η σωστή απόφαση. Η απόφαση είχε στόχο την κοσμιότητα της πόλης, δηλαδή την ευταξία την αρμονία την ομορφιά, κατ’ αντιστοιχία της συμπαντικής κοσμιότητας και σαν αποτέλεσμα την ευδαιμονία, την ευημερία των πολιτών.

   Εκκλησία παράγεται, προέρχεται,  από το εκ+καλώ καλώ σε σχέση κοινωνίας, ο πολίτης από την Αρχαία Ελλάδα αναζητούσε νόημα, προς τι; Γιατί; Προσπαθούσε να βρεί τη σχέση του αιτίου και του αποτελέσματος ερευνούσε το Λόγο, από τον οποίο γεννιούνται όλα τα υπόλοιπα, είχε μεταφυσικές ανησυχίες, συγκρότησε πόλεις, ανέδειξε έτσι επιστήμες, τέχνες, αξίες παιδείας, πολιτισμό. 

  Το όνομα το υιοθέτησε ο Χριστιανισμός για να δηλώσει τη συγκέντρωση τη σύναξη των πιστών σε σώμα ενεργό, συμμετοχικό που εκφράζει τρόπο και τόπο συνύπαρξης. Η συμμετοχή στην Εκκλησία των πιστών, είναι μετοχή σε σχέση κοινωνίας, όπου υπάρχει ξέχασμα του εαυτού μας, απομάκρυνση εγωπαθών τάσεων, εγωϊσμών.

    Εκκλησία σώμα όπου, η ζωή βασίζεται στην αγάπη, βιώνεται με αγάπη, δηλαδή σημαίνει συμμετοχή, συναλληλία, αλληλεγγύη, στήριξη σε κάθε δυσκολία, προσφορά, δόσιμο χωρίς ανταμοιβή, σημαίνει επί πλέον τρόπο ύπαρξης, όπου πραγματώνεται ο σεβασμός, η ευθύνη, η δικαιοσύνη, ο αγώνας για το καλό, η συγχώρεση, η ολιγάρκεια,..... σαν εσωτερικές επιλογές.

   Στο εκκλησιαστικό γεγονός, η αλήθεια δεν είναι αποτέλεσμα μαθηματικού λογισμού, ούτε σχεδιασμού με βάση οικονομικά συμφέροντα και το χρήμα, αλλά γνώσης που κοινωνείται, γνώσης που είναι γέννημα λόγου έρωτα-αγάπης, σχεδιασμού που έχει βάση τον άνθρωπο και προτεραιότητα τις ανθρώπινες σχέσεις.

   Επομένως η Εκκλησία είναι έννοια ασυμβίβαστη από τη βάση της, με τις λέξεις ατομικό συμφέρον, ιδιοτέλεια, ατομοκεντρισμός, απληστία, αδιαφορία, αδράνεια, ασέβεια, μεγαλομανία, ματαιοδοξία. Εκκλησία…..σημαίνει κοινωνία σχέσεων συμμετοχή σε κοινόν άθλημα... πραγμάτωση ζωής μέσα από την αλήθεια... πραγμάτωση αγάπης (..εντολή καινή δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους..) μέσα από την υπέρβαση του εαυτού, την αυτοπροσφορά (..απαρνησάσθω εαυτόν..), που δεν περιλαμβάνει καταναγκασμό, φόβο, κατασφάλιση ή εξασφάλιση του ατόμου......... σημαίνει δρόμο κ πορεία προς την ελευθερία, το φώς.

Το Φταίξιμο

                                                Ποιός φταίει;

  Στους καναπέδες ξαπλωμένοι στις καρέκλες καθισμένοι συζητάμε αναλύουμε πράγματα, θέματα, γεγονότα.

  Πως βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση, πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάντια; Άραγε ποιος φταίει; φταίνε αυτοί που μας κυβερνούν  αυτοί που μας διοικούν, φταίνε οι υπάλληλοι, φταίνε οι άλλοι, φταίει το κράτος...εμείς δε φταίμε σε τίποτα.

  Απευθύνουμε κατηγορίες ύβρεις ενίοτε κατάρες για βουλευτές, υπουργούς, δημάρχους, η οργή κυριεύει τα μέσα μας, κατατρώει το είναι μας, αλλά συνεχίζουμε χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, ντροπής, αυτοσυνειδησίας.

  Φωνάζουμε για το πελατειακό σύστημα που στηρίζουν οι άλλοι και όταν έλθει η ώρα το παιδί μας να πάει στρατιώτης… τρέχουμε να βρούμε το μέσον για να έλθει το παιδί κοντά στην Αθήνα στην πόλη που ζούμε… στον Έβρο στη Λήμνο ποιος θα υπηρετήσει; Τα παιδιά των άλλων λέμε, των συνανθρώπων μας δηλαδή, εμείς δεν είμαστε βλάκες.

  Κατασκευάζουμε το αυθαίρετο, καταπατούμε το δημόσιο χώρο, την πλατεία καταστρέφουμε το δάσος, αλλοιώνουμε το φυσικό τοπίο, τρέχουμε πάλι να βρούμε τον πολιτικό, να τακτοποιήσει το θέμα σε βάρος του δημόσιου, του συλλογικού συμφέροντος… σιγά τώρα και τι έγινε… όμως σκίζουμε τα ιμάτια μας για τη δημοκρατία, πάμε και στην Εκκλησία να ανάψουμε κεριά, να κάνουμε σταυρούς για τη σωτηρία λέει της ψυχής μας.

  Το μόνο που μας ενδιαφέρει τελικά είναι ο εαυτός μας και μόνο, η έννοια της κοινωνίας, της κοινωνικής συνύπαρξης, της πράξης όχι της θεωρίας, είναι πολύ μακρινές για μας,

φωνάζουμε ότι υπηρετούν συμφέροντα και εμείς πρώτοι απαιτούμε, να υπηρετήσουν το ατομικό μας συμφέρον, σε βάρος των συμπολιτών μας.

  Λέμε ότι δεν πράττουν δεν κάνουν πράγματα, έργα σπουδαία και εμείς πρώτοι δεν κάνουμε, ο μηχανικός κρατώντας το μέτρο, ο γιατρός κρατώντας το νυστέρι, ο γεωργός το αλέτρι, ο έμπορος το ζύγι, ο δάσκαλος την κιμωλία.

  Είναι καιρός να αφήσουμε τα λόγια και να πράξουμε το καλό, το όμορφο κάθε μέρα σε ό,τι κάνουμε, με στόχο το συλλογικό συμφέρον, γιατί διαφορετικά δεν θα υπάρξει αλλαγή, ούτε και σωτηρία καμία της ψυχής.

                            

Έμποροι των Εθνών 1 ( Πολιτική-Παπαδιαμάντης )

 

                           Έμποροι των Εθνών  Α.  Παπαδιαμάντης

Το μυθιστόρημα· Οι Έμποροι των Εθνών, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, διαδραματίζεται το έτος 1119. Τόπος του είναι η Νάξος, όπου ένας πλούσιος ευπατρίδης, ο Ιωάννης Μούχρας, κατεδίωκε τους πειρατές, με σκοπό νά πάρει δίπλωματα ναυάρχου ευπατρίδη και άλλα από την Πολιτεία της Βενετίας.

        "Εν έτει σωτηρίω 1199 , ουδείς καθ' όλον το Αιγαίον πέλαγος είχεν ωραιοτέραν σύζυγον της του Ιωάννου Μούχρα, πλουσίου ευπατρίδου, κατοικούντος εν Νάξω. Αλλά τούτο δεν εκώλυεν αυτόν του να εκτελή παραβόλους εκδρομάς κατά των Γενουαίων πειρατών, των ενοχλούντων αδιαλείπτως τους Βενετούς επιδρομείς και τους φιλήσυχους νησιώτας.
Ο Ιωάννης Μούχρας κατώκει κατά την άκραν του Νεοχωρίου επί τίνος λόφου παρά την θάλασσαν. Η οικία του, μεγάλη και ευπρεπής, ήτο ωχυρωμένη με τρεις πύργους και υψηλόν τείχος. Ενομίζετο δε ως άσυλον εν τω τόπω. Ο Ιωάννης Μούχρας είχε λάβει εκ προγόνων προνόμια παρά των Βενετών, άτινα εφύλαττε και διεξεδίκει επιμόνως…..

      Ο γραμματοφόρος προσεκύνησε και εξήλθεν. Ο δε Σανούτος ανέγνω και εκ τρίτου την επιστολήν, και εφαίνετο όλος απησχολημένος υπό διαλογισμού τινος. Περιήλθε τρίς ή τετράκις εν τώ ευρυχώρω θαλάμω της γαλέρας του, τώ έχοντι  έπιπλα  μεγαλοπρεπή. Τέσσαρα μεγάλα ανάκλιντρα έκειντο παρά τους τοίχους,έχοντα κόκκινον σήρικον ύφασμα. Στρογγύλη τράπεζα ίστατο εν τώ μέσω, ανέχουσα μέλαιναν στήλην εξ εβένου στηρίζουσαν τον όροφον. Εξ αυτής εκρέμαντο αργυραί πολύφωτοι λυχνίαι, μιμούμεναι η πρώτη όφιν επτακέφαλον, η ετέρα τον λέοντα του Αγίου Μάρκου, η τρίτη ξίφος κεκυρτωμένον, η δε άλλη Σειρήνα με προεξέχοντας μαστούς. Επί της τραπέζης έκειντο αγαλμάτιά τινα. Η Αφροδίτη εν εκστάσει πρό του κατόπτρου, η Ψυχή λιπόθυμος εις τας αγκάλας του Έρωτος, ο Άγιος Μάρκος συγγράφων το Ευαγγέλιον και ο Ερρίκος Δάνδολος, ο θείος του Σανούτου. Η κλίνη, εφ’ ής εκοιμάτο ο Σανούτος, έκειτο όπισθεν διπλών χρυσοϋφών παραπετασμάτων, και εμιμείτο σπήλαιον με σταλακτίτας αργυρούς, κρεμάμενους εκ της οροφής..

       Τι εζήτει η Βενετία πέμπουσα τους στόλους τούτους εις το Αιγαίον; Ό,τι ζητεί ο σφαγεύς παρά του θύματος, τας σάρκας αυτού, ίνα κορέση την πείναν του. Διατί αι ιδιωτικαί αύται και κεκυρωμέναι με τα σήματα του Αγίου Μάρκου επιχειρήσεις; Διατί οι τοσούτοι εργολάβοι των κατακτήσεων, των ως διά δημοπρασίας εκτελουμένων; Η Βενετία προσηγόρευεν εαυτήν Πολιτείαν, και είχεν υιούς τυράννους. Τοις έδιδε το χρίσμα της και τους έπεμπεν ίνα κατακυριεύσωσι της γής. Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησία κατά τους προγόνους. Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. Τότε και τώρα, πάντοτε η αυτή. Τότε διά της βίας, τώρα διά του δόλου… και διά της βίας. Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι, οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά διά τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των".................

   Εδώ ο Παπαδιαμάντης περιγράφει μέσα σε λίγα λόγια  τι σημαίνει να είσαι Μεγάλη Δύναμη στον καιρό σου και να κάνεις ό,τι θέλεις, ό,τι επιθυμείς, να επιβάλλεις τους όρους σου εκμεταλλευόμενος την αδυναμία των άλλων και επι πλέον τι σημαίνει πολιτικός και πολιτική όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο…..Οι σκέψεις του δεν παύουν να είναι και σήμερα επίκαιρες.