Το Φταίξιμο

                                                Ποιός φταίει;

  Στους καναπέδες ξαπλωμένοι στις καρέκλες καθισμένοι συζητάμε αναλύουμε πράγματα, θέματα, γεγονότα.

  Πως βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση, πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάντια; Άραγε ποιος φταίει; φταίνε αυτοί που μας κυβερνούν  αυτοί που μας διοικούν, φταίνε οι υπάλληλοι, φταίνε οι άλλοι, φταίει το κράτος...εμείς δε φταίμε σε τίποτα.

  Απευθύνουμε κατηγορίες ύβρεις ενίοτε κατάρες για βουλευτές, υπουργούς, δημάρχους, η οργή κυριεύει τα μέσα μας, κατατρώει το είναι μας, αλλά συνεχίζουμε χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, ντροπής, αυτοσυνειδησίας.

  Φωνάζουμε για το πελατειακό σύστημα που στηρίζουν οι άλλοι και όταν έλθει η ώρα το παιδί μας να πάει στρατιώτης… τρέχουμε να βρούμε το μέσον για να έλθει το παιδί κοντά στην Αθήνα στην πόλη που ζούμε… στον Έβρο στη Λήμνο ποιος θα υπηρετήσει; Τα παιδιά των άλλων λέμε, των συνανθρώπων μας δηλαδή, εμείς δεν είμαστε βλάκες.

  Κατασκευάζουμε το αυθαίρετο, καταπατούμε το δημόσιο χώρο, την πλατεία καταστρέφουμε το δάσος, αλλοιώνουμε το φυσικό τοπίο, τρέχουμε πάλι να βρούμε τον πολιτικό, να τακτοποιήσει το θέμα σε βάρος του δημόσιου, του συλλογικού συμφέροντος… σιγά τώρα και τι έγινε… όμως σκίζουμε τα ιμάτια μας για τη δημοκρατία, πάμε και στην Εκκλησία να ανάψουμε κεριά, να κάνουμε σταυρούς για τη σωτηρία λέει της ψυχής μας.

  Το μόνο που μας ενδιαφέρει τελικά είναι ο εαυτός μας και μόνο, η έννοια της κοινωνίας, της κοινωνικής συνύπαρξης, της πράξης όχι της θεωρίας, είναι πολύ μακρινές για μας,

φωνάζουμε ότι υπηρετούν συμφέροντα και εμείς πρώτοι απαιτούμε, να υπηρετήσουν το ατομικό μας συμφέρον, σε βάρος των συμπολιτών μας.

  Λέμε ότι δεν πράττουν δεν κάνουν πράγματα, έργα σπουδαία και εμείς πρώτοι δεν κάνουμε, ο μηχανικός κρατώντας το μέτρο, ο γιατρός κρατώντας το νυστέρι, ο γεωργός το αλέτρι, ο έμπορος το ζύγι, ο δάσκαλος την κιμωλία.

  Είναι καιρός να αφήσουμε τα λόγια και να πράξουμε το καλό, το όμορφο κάθε μέρα σε ό,τι κάνουμε, με στόχο το συλλογικό συμφέρον, γιατί διαφορετικά δεν θα υπάρξει αλλαγή, ούτε και σωτηρία καμία της ψυχής.