Εκκλησία τι σημαίνει

             

                                                     Εκκλησία

   Εκκλησία δεν σημαίνει κτήριο συγκέντρωσης πιστών, δεν σημαίνει ατελείωτες τελετουργίες, δεν σημαίνει εγκλωβισμό σε πεποιθήσεις σε προκαταλήψεις, σε δοξασίες και δόγματα.

   Χρόνια πολλά πίσω ο Σόλωνας θεσμοθέτησε την Εκκλησία του δήμου, τη συνάθροιση των πολιτών για να συζητηθεί το θέμα, να αναδειχθεί το πρόβλημα, να μεταδοθεί η γνώση, να αληθεύσει, να ληφθεί η σωστή απόφαση. Η απόφαση είχε στόχο την κοσμιότητα της πόλης, δηλαδή την ευταξία την αρμονία την ομορφιά, κατ’ αντιστοιχία της συμπαντικής κοσμιότητας και σαν αποτέλεσμα την ευδαιμονία, την ευημερία των πολιτών.

   Εκκλησία παράγεται, προέρχεται,  από το εκ+καλώ καλώ σε σχέση κοινωνίας, ο πολίτης από την Αρχαία Ελλάδα αναζητούσε νόημα, προς τι; Γιατί; Προσπαθούσε να βρεί τη σχέση του αιτίου και του αποτελέσματος ερευνούσε το Λόγο, από τον οποίο γεννιούνται όλα τα υπόλοιπα, είχε μεταφυσικές ανησυχίες, συγκρότησε πόλεις, ανέδειξε έτσι επιστήμες, τέχνες, αξίες παιδείας, πολιτισμό. 

  Το όνομα το υιοθέτησε ο Χριστιανισμός για να δηλώσει τη συγκέντρωση τη σύναξη των πιστών σε σώμα ενεργό, συμμετοχικό που εκφράζει τρόπο και τόπο συνύπαρξης. Η συμμετοχή στην Εκκλησία των πιστών, είναι μετοχή σε σχέση κοινωνίας, όπου υπάρχει ξέχασμα του εαυτού μας, απομάκρυνση εγωπαθών τάσεων, εγωϊσμών.

    Εκκλησία σώμα όπου, η ζωή βασίζεται στην αγάπη, βιώνεται με αγάπη, δηλαδή σημαίνει συμμετοχή, συναλληλία, αλληλεγγύη, στήριξη σε κάθε δυσκολία, προσφορά, δόσιμο χωρίς ανταμοιβή, σημαίνει επί πλέον τρόπο ύπαρξης, όπου πραγματώνεται ο σεβασμός, η ευθύνη, η δικαιοσύνη, ο αγώνας για το καλό, η συγχώρεση, η ολιγάρκεια,..... σαν εσωτερικές επιλογές.

   Στο εκκλησιαστικό γεγονός, η αλήθεια δεν είναι αποτέλεσμα μαθηματικού λογισμού, ούτε σχεδιασμού με βάση οικονομικά συμφέροντα και το χρήμα, αλλά γνώσης που κοινωνείται, γνώσης που είναι γέννημα λόγου έρωτα-αγάπης, σχεδιασμού που έχει βάση τον άνθρωπο και προτεραιότητα τις ανθρώπινες σχέσεις.

   Επομένως η Εκκλησία είναι έννοια ασυμβίβαστη από τη βάση της, με τις λέξεις ατομικό συμφέρον, ιδιοτέλεια, ατομοκεντρισμός, απληστία, αδιαφορία, αδράνεια, ασέβεια, μεγαλομανία, ματαιοδοξία. Εκκλησία…..σημαίνει κοινωνία σχέσεων συμμετοχή σε κοινόν άθλημα... πραγμάτωση ζωής μέσα από την αλήθεια... πραγμάτωση αγάπης (..εντολή καινή δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους..) μέσα από την υπέρβαση του εαυτού, την αυτοπροσφορά (..απαρνησάσθω εαυτόν..), που δεν περιλαμβάνει καταναγκασμό, φόβο, κατασφάλιση ή εξασφάλιση του ατόμου......... σημαίνει δρόμο κ πορεία προς την ελευθερία, το φώς.

Το Φταίξιμο

                                                Ποιός φταίει;

  Στους καναπέδες ξαπλωμένοι στις καρέκλες καθισμένοι συζητάμε αναλύουμε πράγματα, θέματα, γεγονότα.

  Πως βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση, πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάντια; Άραγε ποιος φταίει; φταίνε αυτοί που μας κυβερνούν  αυτοί που μας διοικούν, φταίνε οι υπάλληλοι, φταίνε οι άλλοι, φταίει το κράτος...εμείς δε φταίμε σε τίποτα.

  Απευθύνουμε κατηγορίες ύβρεις ενίοτε κατάρες για βουλευτές, υπουργούς, δημάρχους, η οργή κυριεύει τα μέσα μας, κατατρώει το είναι μας, αλλά συνεχίζουμε χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, ντροπής, αυτοσυνειδησίας.

  Φωνάζουμε για το πελατειακό σύστημα που στηρίζουν οι άλλοι και όταν έλθει η ώρα το παιδί μας να πάει στρατιώτης… τρέχουμε να βρούμε το μέσον για να έλθει το παιδί κοντά στην Αθήνα στην πόλη που ζούμε… στον Έβρο στη Λήμνο ποιος θα υπηρετήσει; Τα παιδιά των άλλων λέμε, των συνανθρώπων μας δηλαδή, εμείς δεν είμαστε βλάκες.

  Κατασκευάζουμε το αυθαίρετο, καταπατούμε το δημόσιο χώρο, την πλατεία καταστρέφουμε το δάσος, αλλοιώνουμε το φυσικό τοπίο, τρέχουμε πάλι να βρούμε τον πολιτικό, να τακτοποιήσει το θέμα σε βάρος του δημόσιου, του συλλογικού συμφέροντος… σιγά τώρα και τι έγινε… όμως σκίζουμε τα ιμάτια μας για τη δημοκρατία, πάμε και στην Εκκλησία να ανάψουμε κεριά, να κάνουμε σταυρούς για τη σωτηρία λέει της ψυχής μας.

  Το μόνο που μας ενδιαφέρει τελικά είναι ο εαυτός μας και μόνο, η έννοια της κοινωνίας, της κοινωνικής συνύπαρξης, της πράξης όχι της θεωρίας, είναι πολύ μακρινές για μας,

φωνάζουμε ότι υπηρετούν συμφέροντα και εμείς πρώτοι απαιτούμε, να υπηρετήσουν το ατομικό μας συμφέρον, σε βάρος των συμπολιτών μας.

  Λέμε ότι δεν πράττουν δεν κάνουν πράγματα, έργα σπουδαία και εμείς πρώτοι δεν κάνουμε, ο μηχανικός κρατώντας το μέτρο, ο γιατρός κρατώντας το νυστέρι, ο γεωργός το αλέτρι, ο έμπορος το ζύγι, ο δάσκαλος την κιμωλία.

  Είναι καιρός να αφήσουμε τα λόγια και να πράξουμε το καλό, το όμορφο κάθε μέρα σε ό,τι κάνουμε, με στόχο το συλλογικό συμφέρον, γιατί διαφορετικά δεν θα υπάρξει αλλαγή, ούτε και σωτηρία καμία της ψυχής.